Ichki Kuch va Ironman: Mening Dastlabki To‘liq Triatlon Tajribam

Uzoq masofaga yugurishga yoki triatlon musobaqalariga tayyorlanayotgan har bir inson o‘z ichida ko‘plab suhbatlar o‘tkazishini yaxshi biladi. Ertalab soatlarda suzish havzasiga borishga o‘zingizni ishontirish, ish tugagach, velotrenajyor oldida bir necha soat o‘tishga majburlash yoki vazn ko‘tarish mashqlarining foydasini o‘zingizga tushuntirish har birimiz uchun tanish jarayon. Lekin ayni paytda Ironman kabi ekstremal musobaqa davomida ongimizda qanday fikrlar aylanadi? Mana shu haqda o‘z tajribamni bo‘lishmoqchiman.

Barselonada to‘liq Ironman marafoni. 2014-yil 5-oktabr. 225-kilometr masofa…

“Qila olaman, qila olaman, qila olaman, men bunga qodirman!” degan so‘zlar ongimda qaytalanib turardi. O‘zga kuchlar yordamida oyoqlarimni oldinga siljitib, nafasimni tartibga solishga harakat qilardim. Ko‘zlarim ko‘pincha periferik ko‘rish bilan ishlar, tana esa allaqachon o‘zimga tegishli emasdek tuyulardi. Yo‘l burilishida yana bir aylanish kerak emasmi, deb o‘ylanardim. Ehtimol, bir-ikki aylanishni pastroq tempda bosib o‘tsam bo‘lardi. Moviy gilamchalar… Nega bular shu qadar yorqin? Odatda sevimli rangim, lekin hozir esa biroz bezovta qiluvchi. Yashil maysa bo‘lsa yaxshi bo‘lardi. Aslida esa, gilamlar qizil rangda bo‘lishi kerak edi!

Finishga yaqinlasharkanman, yengil sekinlashib, o‘zimni va peysmyekerim Izquierdo Bel Davidni suratga olishni xohladim. Lekin oxirgi metrda yuzaga kelgan to‘qnashuv va tartibsizliklar sababli buni amalga oshira olmadim. Tana uzoq kutilgan daqiqani kutib, oxirgi kuchim bilan oldinga intildi.

Hammasi juda tez sodir bo‘ldi: 2,5 yillik tayyorgarlik, 10 soat 43 daqiqalik musobaqa va nihoyat tezkor yakun… Qayerda his-tuyg‘ular? Mening boshimda faqat bo‘shliq, miyam esa toza kokos qobig‘i kabi edi. Gallyutsinatsiyalar kuchli edi. Ammo shifokor mening holatimga tezda e'tibor qaratib, «Men yaxshi», degan gaplarimga ishonmay, ko‘zlarimga qarab, aloqani tikladi.

Sevgilim bilan suratga tusharkanmiz, bo‘ynimda og‘ir temir medalni his qilardim. Bolaligimda otam haqida onamning hikoyalari, u Daugava daryosini o'tib ketgani haqida gaplari ko‘zlarimni yulduzdek qilgan edi. Endi esa, o‘zim ota bo‘lib, o‘z farzandlarimga haqiqiy namuna ko‘rsatishni istayman. Daugava va bugungi 226 kilometrli masofa mening uchun teng ahamiyatga ega.

Aqlimda bo‘shliq, fikrlar tartibsiz, musobaqa xotiralari aralashib ketgan. Ammo shu lahzada shunchaki zavqlanish kerakligini tushundim. O‘z-o‘zimga aytdim: “Do‘stlar, men Ironman bo‘lgan tanishim bor!” Sahnada yulduzdek his qilardim o‘zimni.

“O‘limdan keyin hayot bormi?” degan savol ko‘p beriladi. Men esa buni allaqachon javobini topganman. Ironman bo‘lish ikki marta sodir bo‘ladi: haqiqiy va qonuniy jihatdan. Bu ikki holat bir-biri bilan bevosita bog‘liq emas. Qiyin ishonish, ammo bu haqiqat.

Baʼzi do‘stlar yillar davomida tayyorgarlik ko‘rishadi, yarim Ironmandan 4 soatdan kamroq vaqt bilan o'tishadi, ammo to‘liq Ironmanni ikki yildan keyinga qoldirishadi, yaxshiroq tayyorlanish uchun!

Boshqalar esa tayyorgarlik davomida vazn olishadi, startdan oldin esa Ironman bekor qilinishini umid qilishadi. Velosipedga faqat bir necha oy oldin o‘tirib, yugurish bosqichining ko‘p qismini piyoda bosib o‘tishadi. Medal qoladi, lekin qalbida ular o‘zlarini haqiqiy Ironman bo‘lishga intiladilar.

Ironman masofasini qanday tasvirlash mumkin? Bu nafasni ushlab turishga o‘xshaydi. To‘liq nafas olib, kutish. Hayajon, start. Suzish bosqichi oson va maroqli. Velosipedda hali kuch bor, atrofga qarab, yurak urishini nazorat qilish, reja bo‘yicha ovqatlanish. Ob-havo yaxshi, quyosh charaqlaydi, hatto tabassum qilish istagi paydo bo‘ladi, hatto unday bo‘lmasa ham.

Velosiped bosqichining yarmidan o‘tib, o‘zingiz robot emasligingizni anglaysiz. Shamol har tomondan esayotgandek tuyuladi. Atrofdagilar sizdan kuchliroq, yaxshiroq tayyorlangan ko‘rinadi. Velosipedlar qimmat va kuchliroq. Oyoqlaringizda esa og‘irlik seziladi, nafas olish qiyinlashadi, ammo hali ham nafas yetarli deb o‘ylaysiz.

Yugurishga chiqqaningizda mo‘jizalar yuz berishini umid qilasiz. Lekin birinchi kilometrlar o‘tib, haqiqatni tushunasiz: tayyorlik yetarli emas, oyoqlar og‘riyapti, yurish qiyin. Ko‘pchilik uy sharoitida 180 kilometr velosipeddan keyin yugurishni mashq qilmaydi.

Og‘izni siqib, nafasni ushlab, vaqtni hisoblaysiz. Yurish oson emas, yuzingiz so‘nadi, oyoq mushaklari zo‘riqadi, hatto barmoqlaringiz bilan yong‘oq sindirish mumkin edi. So‘nggi aylanishda sabr-toqat cho‘qqisiga yetadi. Ichki kuchingizni topib, oxirgi kuch bilan finishga yetasiz. Ko‘zlaringizda yulduzchalar paydo bo‘lib, o‘zingizni tashqaridan kuzatasiz. Nihoyat, nafas chiqarasiz va to‘xtay olmaysiz...

Triatlon, yarim va to‘liq Ironman, sport va mashg‘ulotlar biz uchun hayot va nafas olishdir. Shunday ekan, “Keyingi nima?” degan savolga javob doimo bitta: “Navbatdagi nafas!”

Siz Sport va Salomatlik bo'yicha foydali maqolalarni 29-05-2021 sanasida topdingiz. Maqola sarlavhasi: " Ichki Kuch va Ironman: Mening Dastlabki To‘liq Triatlon Tajribam " sizga Sport va Salomatlik sohasidagi chuqur tahlil va amaliy maslahatlarni beradi. Har bir maqola ekspertlar tomonidan tayyorlangan va foydalanuvchiga maksimal foyda berishga yo'naltirilgan.

Ichki Kuch va Ironman: Mening Dastlabki To‘liq Triatlon Tajribam maqolasi sizga Sport va Salomatlik bo'yicha bilimlaringizni kengaytirish, yangiliklardan xabardor bo'lish va to'g'ri qarorlar qabul qilish imkonini beradi. Har bir maqola unikal kontent asosida yozilgan.